The midlife diary🍸

28 กันยายน ครบ 1 เดือน กับการย้ายมาอยู่เมืองไทย วันนี้ ยังไงก็ต้องขอเขียนหน่อย เพื่อsum up เป็นอนุสรณ์ ( หรืออุทาหรณ์ เอาดีๆ)   คำเดียวเลยนะคะ ดีค่ะ (ดีที่ยังไม่ตายอ่ะ อิสัสส) ใครที่บังเอิญผ่านมาอ่าน ไม่ต้องตกใจ กับคำหยาบเลยนะ เพราะช่วงที่ผ่านมา หนักหนาสาหัสมาก มากแบบสมมงต้องสบถหยาบจริงๆ  ในเรื่องของmental health มันหนักมาก ชนิดที่ว่า ไม่ค่อยได้กิน ไม่หิว นอนก็คือยากมาก กลัวการนอน เพราะรู้ว่า พอนอนแล้ว มันคือการอยู่กับตัวเองแบบ 100% มันเครียดมาก   เครียดขนาดที่ว่า ต้องหลับไปแบบน้อค เพราะความเพลียจากการใช้สมอง คิด เครียดอยู่ตลอดเวลามาเป็นอาทิตย์ แต่พอน้อคไป ก็สะดุ้งตื่นมาตอนตี4 เพื่อคิดอีกซ้ำๆ เรื่องปัญหาต่างๆที่เข้ามาแทบทุกวัน   บางวัน ขนาดว่าปัญหาเหมือนจะจบแล้ว นอนได้แล้ววันนี้ ก็ยังมีแพนิคตื่นขึ้นมาตอนเช้า แบบฝันร้าย ว่ามีปัญหาคงค้างอยู่ หลอนจนตกใจตื่น และต้องครองสติตัวเอง ถามตัวเอง บอกตัวเอง ว่า เมื่อกี้คือฝันใช่มั้ย โอเค ฝันนะ แล้วไป  โลกมืดไปหมด เป็นเวลา7-10วัน มืดแบบ มองไปทางไหน ก็มืด จนอยากตาย    ช่วงเดือนที่ผ่านมา ยากจริงๆ รายละเอียดยิบย่อยเยอะเกิน ที่ไม่อยากเขียน แ

ช่วงเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา อาร์มี่(หมาโกลเด้นที่บ้านลำปาง อายุ15+ปี ) เริ่มแก่หนักมาก มีอาการชักจนหัวฟาดพื้น ชักไป 2-3รอ  เลยให้หมอช่วยมาดูให้ โทรไปจากโดฮา อ้อนวอนให้เค้าช่วยเมตตามาดูที่บ้านให้ที่ไดไหม เพราะไม่สามารถจะยกขึ้นรถได้เลย เพราะหนักมาก และกลัวจะไปกระเทือนเค้ามากเกิน เพราะตอนนี้เปราะบางมาก ขยับไม่ค่อยได้  แผลตามตัวจากเกล็ดเลือดต่ำคือเต็มไปหมด ถ้าหมอช่วยมาดูให้ได้มั้ย เพราะบ้านห่างจากคลินิคไม่ถึง3 กิโล รอคลินิคปิดก่อนได้ คิดค่าใช้จ่ายล่วงเวลา น้ำมัน ได้เต็มที่เลย โชคดีที่อ้อนวอนสำเร็จ และหมอมาดูให้ ก็มีการเอาเลือดไปเจาะ และแนะนำการดูแลต่างๆ   สรุปคือ ไตเริ่มวาย ก็น่าจะเหลือเวลาอีกไม่มาก อาร์มี่ช่วงที่ชักแรกๆ ยังพอผงกหัวขึ้นมาได้อยู่ แต่ลุกไม่ได้แล้ว ก็ยังพอหันหน้าไปมาตามกลิ่นเจ้าของ ที่เดินผ่านไปมา อย่างน้อย ก็คงอุ่นใจ   เราเอาอาร์มี่ไว้ในบ้าน เปิดแอร์ พัดลม สลับไป เพราะอุณหภูมิในร่างกายเริ่มต่ำ ดูหนาวๆ ช่วง4-5วันมานี้หนักมาก จนสามวันที่ผ่านมา ไม่กินข้าว น้ำ แล้ว ไม่ลุก หลับตลอดเวลา น่าจะเริ่มใกล้เวลาแล้ว  ทำยังไงดี นี่ก็อยู่ภูเก็ต จะบินขึ้นไป เรื่องคอนเนคติ

เมื่อวาน ก็คือไม่ได้ความอะไรใดๆทั้งนั้น กินสเต้กเหนียวๆ  ละนอน ฟื้นอีกที 4-5โมง ที่ไม่ปวดหัว ช่วงเช้า ยังมึนๆ จนถึงบ่ายกว่า ต้องหลับเต้าอั้น  นับถืออิแตง สามารถตื่นไปทำงานได้ ยอม นี่แค่ลุก ยังจะอ้วก วันนี้ ต้องเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของมาไว้ให้ทำกับข้าวได้  คือชอบมาก ที่ tops น่ะ มันมีของสดให้เลือกเอามาทำอะไรๆได้เยอะ ราคาดี อกไก่เอยไรเอย มีปลาแล่เป็นชิ้นๆด้วย  อะเมซิ่งสุด ! มีเนื้อพร้อมทำชาบู แบบสด ไม่แช่แข็ง ผักเอยไรเอย โอยยย คือเริด แมคโครก็เริด แต่บางที อยากเดินสบายๆ ซื้อจิปาถะมั่ง  ถ้าเป็นโดฮาอ่ะหรอ ไม่สดไม่พอ แพง ไม่พอ ความหลากหลายคือ ศูนย์ กินยังไง กินอย่างนั้น เป็นเวลาสิบกว่าปี เมนูวนนนนนนนนน ได้มาทั้งอาหารสด และ ขนมเบเกอรี่แสนแปด 55555  มื้อหลัก ดูลีน แต่ของหวาน ขนม ไม่พร่องจ่ะ  มีbake a wish และ bread talk ด้วย เออ เริด ของกินคือเริด แต่ต้องเข้าเมือง  การขับรถที่นี่คือแบบ ดีตรงที่ทุกคันช้าาาาาา เลยแบบ ถ้าไม่รู้ทางก็คือ มีเวลาให้ยึกๆยักๆ แบบไม่มีใครจ่อ ไม่มีใครไล่ สปีดลิมิต 50 อ่ะ วิ่งเอายังแซง  แต่แหม ตรงวงเวียน ไวเชียวน้า ไม่ให้เข้าเลยน้า 55555555 ถ้าไม่โผล่ออก