The midlife diary🍸

เดือนนี้ช่างยาวนาน นี่เหมือนจะหมดเดือนไปตั้งนานแล้ว ยังมีวันที่ 31 ไม่หมดเดือนอี้ก วันนี้ นั่งดูเรื่องงานนิดหน่อย และจัดของในคอนโด หม้อทอดไร้น้ำมันมาแล้ว  จะได้กินหมูทอดเจียงฮายที่ซื้อมาวันก่อนได้แล้วสินะ  นี่ก็นั่งพิมพ์ไดอารี่นี่แหละ จนกระทั่ง อิแตงค่ะ ทักมา ป่ะ กินเหล้า มีหรอ จะไม่ออก !!? ออกสิคะ รออะไร  อืมม แต่.. ใส่ชุดอะไรก่อนนนน ผ้าไม่ได้รีดซักตัว หัวก็เหนียว ละต้องขับรถเข้าเมืองตอนมืดๆอีก ไหวป่ะวะ ?  บ่นไปงั้น แต่คือนี่ก็แต่งตัวอย่างไว หยิบไรได้ ใส่ไปก่อน แต่เอาจริงๆนะการขับรถในภูเก็ต สายตาไม่ดี ฟิล์มมืด ถนนแคบ รถเครื่องแสนแปดเต็มเลนส์ รถเราก็แอบกว้างๆ มันเครียดมากนะ ขับจนเกร็งอ่ะ ถึงที่คือขาสั่นเลย เครียด ถ้าไม่มีคนช่วยขับมาส่งขากลับ คือไม่สามารถออกได้เด้อ เพราะด้วยอะไรหลายๆอย่าง + เราดื่มด้วย นี่เป็นคนดื่มไม่ขับ เพราะความเสียหายที่อาจจะเกิด มันไม่คุ้ม เพราะเป็นคนกินจริง เมาจริง สายตาก็แย่ ถ้าต้องขับจริงๆ จะแทบไม่ดื่มเลย ได้มากสุดคือไวน์สองแก้ว นั่นคือลิมิต   พอรู้ว่า เดี๋ยวขากลับ มีน้องขับมาส่ง เพราะบ้านอยู่แถวฉลองพอดี ไงล่ะคะ bar hopping แล้ว 1 เริ่

นี่มันผ่านมาแค่3 วันเองหรอ รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตไปแล้ว 1 อาทิตย์เลย กิจกรรมเยอะเกิน อะไรก็ต้องซื้อ นั่นนี่ก็ต้องทำและรอให้จัดการเยอะมาก เยอะซะจนแบบว่า ตอนยืนอาบน้ำอยู่ แว้บนึง อยากกลับโดฮา คิดถึงความสงบสุข ความไม่ต้องคิดอะไรมาก นอกจากวันนี้กินอะไร ทำอะไรกิน ทำงานบ้านอะไรบ้าง แป้ปๆ สามีก็บินกลับมาแล้ว ไม่ได้อยู่คนเดียวนานๆยาวๆแบบนี้ แล้วอยู่ๆ ก็ใจหายแว้บขึ้นมา ว่านี่ชั้นจะต้องอยู่นี่ไปอีก 6 เดือนเชียวนะ ชั้นทำอะไรลงไป (อีกแล้ว) ทั้งเช้า กลางวัน ไปซื้อของเข้าคอนโด จิปาถะมากกกก แมคโคร โลตัส เซเว่น แวะกินสปาเกตตี้ขี้เมากับsweet potato fries ในpizza company ให้มันเสร็จๆ กินคาร์บได้แบบไม่รู้สึกผิด เพราะวันๆ แทบไม่ได้กินอะไร และโหยcomfort foodมาก สิ่งที่ขาดไม่ได้ สำหรับการออกมาซื้อของวันนี้ คือ หมอนข้าง ! และหมอนหนุน ที่มันแบนๆ หน่อย ที่คอนโดคือนอนบ่าได้เลยยย หมอนสูง เตียงแข็ง ปวดร้าวไปทั้งตัว เลยย้ายออกมานอนโซฟา จนกว่าtopper ที่สั่งไว้จะมาส่ง ในความสิ้นหวัง ดาวน์ๆนิดนึงวันนี้ อิท้อปโทรมาถามว่า จะเอาน้ำเงี้ยวหรือข้าวซอย พอดีอยู่ที่ร้านอาหารเหนือกับเจน จะได้ซื้

วันนี้ แน่นอน เจทแหลกกกก ตื่นตั้งก้ะ 7 โมง นอนตอนสามทุ่มครึ่ง เลยรู้สึกเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ก็ค่อยๆตื่น กินกาแฟ กินไส้กรอก ละเตรียมออก กระเป๋าใหญ่สองใบ ยังอยู่หลังรถนั่นแหละ ไม่เอาลง เอาเฉพาะเสื้อผ้าสองสามชุด ใส่ในกระเป๋าแครี่ออน จะได้ไม่แบกหนัก 10.00 เพื่อนมาละ เตรียมไปดูเรือ ก็ดูหลายๆลำไปด้วยเลยทีเดียว จะได้ไม่ต้องมาหลายรอบ เดินไกล นัดยากบางที และ ด้วยความที่เรือเราเป็นคาตามารันที่ใหญ่สุดในภูเก็ชเด็ดสะระตี่  (ไซส์นี้จะมีอยู่5ลำในภูเก็ต) เลยจอดไกลท่า ต้องไปจอดลึกๆ โน่น ก็เดินนนตากแดดไป ท้องฟ้าสดใส แดดเปรี้ยง แต่ไม่ร้อน ไม่เหนียว ข้อนี่แหละ ที่ทำให้รู้สึกชอบภูเก็ต คือมันไม่เหนียวตัว ไม่เหม็นกลิ่นเค็ม น้ำทะเลตรงท่า ขนาดว่ามีเรือจอด เรานึกว่าจะน้ำสีดำๆ แต่ไม่เลย มองลงไป น้ำสีฟ้าสวย แค่ขุ่นๆ จนไปเจอเรือที่เราเล็งไว้ ก็ขึ้นไปดูทีละลำ ทั้งขนาดกลาง และขนาดใหญ่ คุยๆกับกัปตันเรือแต่ละลำ เรื่องอุปกรณ์ lay out , facilities ต่างๆนา ก็ได้ความว่า เรือที่เราใล้ แค่เครื่องเสียง ก็อัดไป 2 ล้านแล้วจ้า 1 ในลำที่จะเอาออกนั้น คือเครื่องเสียงท้อปสุดในรุ่น ดังนั้

วันแรกที่ถึงภูเก็ต ความตื่นเต้นหรอ ไม่มีเลย มีแต่ความเหนื่อยโคตรๆ เหนื่อยจากไฟลท์มาก และพอแลนด์มาถึง อุตส่าห์บอกรถเช่า ว่าเดี๋ยวเรารอกระเป๋า ค่อยออกนะ เพราะปรกติ บริษัทรถเช่าภูเก็ต เค้าจะอยู่ติดสนามบินเลยไง เราก็ไม่อยากให้เค้ารอ สรุป เรารอเองจ้า รอวนไป 1 ชั่วโมง !!! คือโคตรเหนื่อย ร้อนชื้น ดีนะ ว่ามาถึง7โมงเช้า เลยทำให้ทนได้ (07.30-8.30) ยัง ยังไม่จบ พอมาถึง ชีเข้ามารับผิดเลนส์ค่ะ ให้เราทิ้งกระเป๋าไว้ก่อน ละนั่งไปกับชี เพื่อวนรถมาที่เดิม ?? งงมาก นี่ก็ขึ้นรถ เพราะชีเร่ง คิดไรไม่ออก ทิ้งกระเป๋าไว้ตรงหน้าเทอมินอล ละขึ้นรถไป หาทางวนกับนาง จนเข้ามาที่เดิม ถูกเลนส์ เอากระเป๋าขึ้น ก็เออ ต้องไปส่งนางอีก แต่ทางไปส่ง คือทางเดียวกับทางไปที่พัก เลยโอเค ไม่อะไร ในใจคิดว่า ได้พักซักที (9.00) ไม่ค่ะ ! คิดผิด นางเลี้ยวรถเข้าปั้ม ไม่บอกเราก่อนนะ บอกแค่ว่า แวะซื้อกาแฟกัน อ่ะ นี่ก็ลงรถ นึกว่าจะทำสัญญา- เชครถ ที่ร้านกาแฟเนาะ ปล่าว ชีโทรหาใครไม่รู้ สรุปคือ นัดให้คนเอาgpsมาติดรถจ้าาาา เพราะรถคันนี้เพิ่งออกโชว์รูมเมื่อวาน ดอกไม้บูชาแม่ย่านางยังสด ปักหน้ารถเล้ยยยแม่ เราก็อ่ะ แป้ปเดียวมั้ง แต่งงน

อ่าาาาห์ ไดอารี่แรก ในรอบสิบกว่าปีแล้วมั้ง ตื่นเต้นอ่ะ นี่เขียนๆลบๆ เพราะรู้สึกว่า มันเยิ่นเย้อ เลยลบหมดเลย 55555 เอาน่ะ ที่เขียนไปตอนแรก ละลบไป มันเหมือนการรีเซทตัวเอง ว่าแบบ เออ จะเขียนแนวไหนของหร่อนน เอาซักทาง ที่กลับมาเขียน เพราะ ช่วงนี้ ได้ตัดสินใจอะไรที่ใหญ่มากๆ มากๆๆ ในวัยเกือบกลางคน คือ...อยู่ ๆ ก็นึกอยากจะมาอยู่ภูเก็ตจ้า เหมือนร่างกายต้องการปะทะความลำบากสินะ อยู่ดีไม่ว่าดี ก็จะแยกจากสามี ไปลองทำอะไรใหม่ๆ ในชีวิตบ้าง ช่วงที่ผ่านมา ไม่ได้ว่าจะ homesick หรืออะไร ก็ได้กลับไทยบ่อยๆ และก็ชีวิตสงบสุขดีที่โดฮา ซึ่งนี่ก็อยู่มาเป็นสิบปีแล้ว ก็ไม่อะไร ก็สบายดี ปัญหามันคือ สบายยยยยดีเกินไปมั้ง อยู่ๆ นึกขึ้นมา ว่า เห้ย เราจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆๆๆถึงตรงไหน แต่พอคิด ก็ไม่ได้สานต่ออะไร ก็อยู่ต่อไปอีก (เอ้า) จนทริปล่าสุด ไปภูเก็ต ก็รู้สึกว่า เออ มันน่าอยู่เหมือนกันนะ เพราะเราชอบทะเลมาก ชอบอยู่กับน้ำ เห็นเพื่อนที่อยู่นั่น เค้าก็ดูชีวิตชิลลลลกันมาก เราก็แบบ อยากลองมีชีวิตแบบนั้นบ้าง ชีวิตที่ไม่ใช่วันๆ อยู่แต่ในอพาร์ทเม้นท์ แต่มันก็ย้อนแย้งอีก ที่ตอนอยู่โดฮา ใช่ว่าจะเบื่อนะ ไม่เลย มีอะไ